Pyreneese berghonden en het onvoorspelbare gedrag.

Sommige pyreneese berghonden lijken te leven voor hun eigen avontuur; wanneer je zegt: "Kom, doorlopen," stoppen ze bij elk polletje gras, hun neus diep in de aarde, alsof er geheimen liggen die alleen zij kunnen begrijpen. En wanneer we zeggen: "Stop met trekken," geven ze nog een extra ruk aan de lijn, alsof ze met een speelse glimlach willen zeggen: "Ach, JE BENT STERK GENOEG." . Het is het onverwachte en onvoorspelbare. We zijn met onze Hélène aan het wandelen. We noemen haar altijd ons stofzuigertje. Ze loopt altijd vooruit met haar tunnelsyndroom, terwijl haar snuit over de grond snuffelt. "Hélène, wacht even!" roep ik zacht, terwijl ze vervolgens onbeweeglijk staat, de geur van een molshoop opsnuivend alsof ze een oud geheim probeert te ontrafelen. "Wat zou erin het hoopje zand zitten?" Haar aandacht lijkt volledig gevangen, alsof de wereld om haar heen niet meer bestaat. Hoe je ook probeert haar in beweging te krijgen, ze blijft rotsvast staan, volledig in beslag genomen door dat ene hoopje zand. Pyreneese berghonden en zwemmen Het is vaak het onverwachte dat de mooiste momenten brengt. We gaan vaak naar het Reesermeer. Daar, in de serene rust van het water, gebeurt het: Noah en Merle springen plotseling met ongekende overgave het water in, alsof een innerlijke drang hen roept. Voor het eerst ontdekken ze het water, en elke beweging lijkt een klein wonder te onthullen.