Pyreneese berghond en

agressie

Pyreneese berghond signalen afgeven

en aanvallen

Pyreneese berghond agressie en tactieken

De agressie van werkhonden is iets wat je goed moet begrijpen. Wanneer ze zich bedreigd voelen, reageren ze snel en proberen ze het gevaar te elimineren. Hun uiterlijk en gedrag zijn ontworpen om afschrikking te creëren. Hoe gevaarlijker ze lijken, hoe kleiner de kans dat een indringer het gevecht aandurft. Dit beschermingsinstinct verhoogt hun overlevingskans. De tactieken die de Pyreneese Berghond gebruikt, zijn subtiel maar effectief. Ze proberen conflicten te vermijden door indringers af te schrikken. Dit doen ze door luid te blaffen, snel langs de hekken te rennen, en zich groot te maken. Oogcontact, een gefronste staart, grommen en snauwen behoren allemaal tot hun strategieën om indringers te waarschuwen. Als deze signalen geen effect hebben, verkleinen ze de afstand, achtervolgen ze hun vijand, en gaan ze over tot het bijten en verwonden van hun aanvaller. Deze tactieken komen vooral voor bij honden die uit werklijnen komen of die een leven leiden waarin ze minder deel uitmaken van het gezin en de dagelijkse activiteiten. Hun bescherming gaat boven alles, en hun instinct om de kudde en hun mensen te beschermen is onwrikbaar. Het karakter van een pyrenese berghond kan sterk variëren afhankelijk van de leefomgeving. Pyrs die opgroeien binnen een gezin zijn over het algemeen minder angstig en meer betrouwbaar. Daarentegen zijn Pyrs die voornamelijk in stallen verblijven en slechts af en toe buiten komen of worden meegenomen, vaak angstiger en afstandelijker. Honden uit werklijnen zijn bovendien nauwelijks te integreren in een gezinssituatie.